14:39

مالکيت طلبي؛
مدت زماني است که به اين واژه و مترادف هاي مي انديشم و به حاصلي دست نيافته ام. آنچه از اين واژه مراد است، مالکيت طلبي ناشي از علاقه دو فرد است؛ که هر يک، آن ديگري را از آن خود مي داند و تنها خود. نمي دانم اين، حوب است يا بد؛ شايسته است يه ناشايست؛ بايد باشد يا که نه. اما جايي خواندم "بدتزين نوع مالکيت طلبي: حاضر باشي بميري، اما کسي که ميخواي، دست کسي ديگه نيفته...". که نگارنده از فيلم Tunnel استنباط کرده بودند که شخصيت مرد داستان براي رسيدن به معشوقه خود، حاضر شده بود با عبور غير قانوني از مرز، خود را به چنان خطري بياندازد که جان خود را ببازد و دختر تا آخر حيات تنها بماند.
نگارنده از ياد برده است که احتمالي هرچند کوچک بود تا پسرک زنده بماند و داستان گونه اي دگر يابد. از اين احتمال ها و اما و اگر ها که بگذريم، دو سخن بيشتر نمي گويم: اول که پسرک خود را نکشت که دختر به ديگري تعلق نداشته باشد؛ او خود را فنا کرد تا به عشقش برسد. مي خواهم عنوان کنم که مرگ او عمدي نبود و شرايط چنان شد؛ که مي توانست نشود. دوم آنکه مي دانيم که دخترک او را دوست مي داشت [ چنان که ديگر ازدواج نکرد ] و پسرک هم [ که از جان گذشت ]. يعني اين خطاست که براي رسيدن به آنچه آنگونه دوست مي داري، اين گونه تلاش کني؟ پسرک اگر چنين نمي کرد، آيا براي رها کردن ساده دختر مواخضه نمي شد؟ و به دمدمي مزاج بودن محکوم؟ اگر چنين نيست، سخني ندارم و از اين پس فتوا مي دهم "اي پسران زمين! چونان که کارزار را خون آلود ديديد و عرصه را تنگ، درنگ نکرده، بگريزيد."
و حکايت دگر، دختري است که به عشق پسرکي که جانش را به او باخته تا ابد تنها ماند. يادمان رفته که علاقه، عشق – هر چه نام دارد – رابطه اي دوطرفه است و هيچ اجباري از هيچ سويي نيست. اگر تو برايش از جان مي گذري، تنها دليلش اين است که او را از جان بيشتر دوست مي داري و همين. اگر دخترک چنان کرد، پيچيده نيست، معمايي نيست که حل ندارد: او فقط پسر را دوست داشت؛ همين.

بگذار اشاره اي کنم به فيلم Besieged از Bernardo Bertolucci که مرد ملتمسانه تمنا مي کند: "Please love me, I've never felt like this before" خيلي خيلي مالکيت طلبانه است. اما وقتي شرط زن را براي بازگرداندن شوهر وي از زنداني در آفريقا با نابودي زندگي اش بجا مي آورد، او را مثال عشق واقعي مي يابيم.

خوش باشيد