23:51

بده ساقیا می که تا دم زنیم
قلم بر سر هر دو عالم زنیم
سبک باش و رطل گرانم بده
وگر فاش نتوان نهانم بده
که در اتش است این دل روشنم
همانی که ابی بر اتش زنم
ز من بشنو ای پیر اموزگار
مکن تکیه بر گردش روزگار
که این منزل درد و جای غم است
در این دامگه شادمانی کم است