21:44

هر شعری قصه خودشو داره. قصه این یکی اینه:

چند وقت میشه که تو راه دانشگاه یا برگشت همش میخوندم

"می گوید آن رباب که" و یادم نمی اومد و سا یه چیزی تهش اضافه میکرد

میگوید آن رباب که مردم ز انتظار
دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست

من هم رباب عشقم و عشقم ربابی است

وآن لطف های زخمه رحمانم آرزوست

باقی این غزل را ای مطرب ظریف

زینسان همی شمار که زینسانم آرزوست

*شهرام ناظری، شعر و عرفان، ترانه ششم